Günaydın sevgili dostlarım
Dün akşam çok güzel bir şov izledik...Güldüm, ağladım, coştum...ve bunların hepsini 10 dakikalık bir gösteride yaşadım. İnanılmazdı...
Daha dün kapkara bir bebek olarak doğan benim akça pakça minik kızım büyümüş de sahnede gösteri yaparmış, bir de üstüne şov bitince eğilip selam verirmiş....
Dün akşam İpek’in kreşinin yılsonu gösterisi vardı. 12 kişilik sınıfıyla palyaço olup çıkıp danslarıyla beraber 3 şarkı söylediler. Perde açıldı ve benim 2,5 yaşındaki minik kızım karşımdaydı. Sanki yıllardır sahneye çıkarmış da bu duruma çok alışıkmış gibiydi. Müzik başladı. Kızım diye söylemiyorum ama gerçekten harikaydı. Diğer çocuklar arasında donup kalıp hareket edemeyenler mi istersiniz, annesini arayan mı, oraya buraya bakınan mı? Ama İpek’im öyle duruma hakimdi ki...müzik başladı ve benim kızım da hareketlerini yapmaya...evde hiç prova yapmadık çünkü ne yapılacağını bile bilmiyorduk. Okulda ne öğrettilerse o...o kadar...
Dansının figürlerini hiç atlamadan, şaşırmadan yaptı...öyle tatlıydı ki...Sonra bizi gördü ama kendini hiç bozmadı...sadece iki hareketinin arasına bir öpücük sıkıştıdı, kısa bir el sallama ve show must go on....el çırptı, döndü, zıpladı, şarkı söyledi...
Dansları bitince de eğilip selam veren tek çocuk kimdi bilin bakalım: benim kızımdı, İpek kızımdı....öyle gurur duydum ki kızımla bu minicik gösteride...biliyorum abartıyorum ama ne yapayım ben anneyim. Bu da bana epey abartma hakkı veriyor otomatikman...
Haa unuttum, ablasını sahnede görünce coşan biri daha vardı yanımızda....Yiğit oğlum ablasını sahnede görünce bir tezahürata başladı ki sormayın. Bir de dönüp dönüp bana baktı onay alırcasına....
Allah hepimizin evladına sağlıklı uzun ömürler nasip etsin inşallah, daha çoook güzel günlerini görelim...
Herkese iyi günler, sevgiler
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder