İmdaattt! Çocuğum Okuyor...

Benim minik prensesim kitaplara her zaman çok meraklı bir çocuk oldu. Bebekliğinden beri kitaplara hep ayrı bir ilgi gösterir, büyüdükçe de durum değişmedi.

 Öyle de dikkatlidir ki…O kitaplarda yazanı bir kere okuması, dinlemesi yeterlidir, yalar yutar adeta...Asla hiçbir detayı unutmaz, yanında ne konuştuğunuza dikkat edin 30 yıl sonra aleyhinize delil olarak kullanılabilir. Tam bir oğlak burcu yani...

Hal böyle olunca biz her ne kadar engellemeye çalışsak da 5,5 yaşında okuma yazmayı söktü.

E biz okula 7 yaşında vermeyi düşünüyorken böyle bir durumla karşı karşıya kalınca ne yapacağımızı bilemedik. Gittiği anaokulunun pedagogu bir okula hazırlık testi yaptı. En yüksek puan alanlardan birisi çıktı kuşum. Ayrıca 6 yaşını tam olarak bitirince bir IQ testi yapmak istediğini çünkü minik kuşumun algılarının çok farklı çalıştığını belirtti.

Eh bu şartlar altında da eğer okula başlatmazsak çocuğun eğitim hayatına darbe vuracağımızı söyleyince biz düştük okul peşine. O da ayrı bir macera zaten, daha sonra yazarım. Kardeşim ne zormuş memlekette iyi ve de uygun bir okul bulmak...

Devlet okulu mu özel okul mu karmaşası da cabası...

Biz olayın daha çok psikolojik tarafındaydık aslında…Akademik olarak yeterlilik başka şey, psikolojik olarak olgunlaşmak başka…Kızımızın küçücük yaşında böyle bir zorluğun altına girmesini istemiyorduk ama pedagog o konuda da bir sıkıntı çıkmayacağını, kızımız zaten sosyal ve girişken bir yapıda olduğu için üstesinden gelebileceğini söyleyince bize de " peki madem" demek düştü.

Eeeee..benim minicik kurabiye prensesim ilkokula mı başlayacak şimdi?

Aradık taradık, iyi bir okul bulduk ve kızımızı daha 6 yaşını bile bitirmeden okula başlattık mecburen. Nasıl hevesliydi okula gideceği için anlatamam. Gel gelelim okullar açıldı, dersler başladı, bizimkinde bir sıkıntı bir sıkıntı…Okula gitmek istememezlik yapmıyor ama okuldan eve de pek hoşnut gelmiyor.

Neye uğradığımızı şaşırdık. Derslerde mi zorlanıyor acaba derken 1 ay kadar sonra veli toplantısı yapıldığında öğretmeni ile konuştuk. Şu anda okulda yeni bir şey öğrenmediği için sıkılıyormuş hanımefendi. Okuma yazmayı biliyor ya...Sınıfta öğretmen yardımcısı gibi bir konumu olmuş. Bir onun bir de onun gibi okuma yazmayı erkenden sökmüş olan başka bir çocuğun... Öğretmen sınıftaki diğer çocuklar yazı çalışmalarını bitirince onları bu iki cimcimeye yönlendiriyormuş arada sırada, kontrol etsinler diye. Bu şekilde bir denge kurmaya çalışıyor öğretmenimiz sağolsun.

Neyse ki kitap okumayı çok seviyor, daha şimdiden bir çok kitabı okudu bitirdi bile...Şimdi 2. dönemi bekliyoruz. 2. Dönemde konu işlemeli dersler ağırlık kazanacağı için daha çok zevk almaya başlayacağını ümit ediyoruz.

Arkadaş ilişkileri başta zordu, yapı olarak biraz minyon olan kuşum bir de yaş olarak sınıf arkadaşlarından neredeyse 1 yaş küçük olunca bazı arkadaşları " sen küçüksünnn" demişler. Tamam kızım çok da girişken bir çocuk ama bir o kadar da kırılgan. İncinivermiş...

Geçen gün gene ağzından cımbızla gününün nasıl geçtiğini almaya çalışıyorum. Bana " diğer çocuklar beni görmezden geliyor" dedi. Ay nasıl oldum anlatamam. " Yavrum neden seni görmezden gelsinler, olur mu hiç öyle şey?" ile konuya girdim.

Meğer olay şuymuş: Teneffüste koridorda yürürken oğlan çocukları koşuyorlarmış, buna çarpmışlar ve özür dilemeden yollarına devam etmişler. Eh eğer onu görselermiş mutlaka özür dilerlermiş, dilemediklerine göre onu görmezden gelmişlermiş.

Hey yarabbim. Anlatana kadar dilimde tüy bitti.

Aslında kızımın kendini ifade sorunu yok ama herşeyi de paylaşmıyor. Biz pek çok şeyi ya tesadüfen öğreniyoruz ya da ağzından cımbızla çekerek öğreniyoruz. Bu onun bizden bazı şeyleri saklamak istemesinden değil, olanı biteni normal kabul etmesinden ya da anlatmaya değer bulmamasından kaynaklanıyor. Mesela Pazartesi sabahı tören sırasında okulun önüne çıkıp andımızı okutan öğrencilerden biri olduğunu tesadüfen öğrendik.

Tabii bir de derste parmak kaldırmama hadisesi var. Öğretmenleri derste pek parmak kaldırmadığını söyleyince gene bana bastılar arkadaşlar. O olay da şuymuş:

Bir arkadaşı demiş ki " sen zaten okuma yazma biliyorsun, şimdi parmak kaldırırsan haksızlık olmuş olur"

Bizimkinin de adalet duygusu fazlasıyla gelişmiş, arkadaşlarına haksızlık olmasın diye derste parmak kaldırmayıp oturuyormuş öylece. Ancak öğretmeni direkt ona soru sorarsa cevaplıyormuş.

Sınıfta herkesin eşit haklara sahip olduğunu, öğretmeninin her seferinde ona söz veremese bile parmağını havada görünce konuyu bildiğini anlayacağını anlatana kadar gene çok uğraştık.

Yani aslında olay şu: Kızım düşüncelerini paylaşırken çok cömert ama duygularını paylaşırken kendini tutuyor. Bizim biraz uğraşmamız gerekiyor onun iç dünyasını anlamak için.

Biz de eşimle iyi bir pedagog bulalım dedik. Nişantaşı'nda bir klinik var ama 2 ay sonrasına gün veriyor. Şimdilik çocuklarımızı gözlemlemekle yetiniyoruz ama iyi bir pedagog aramaya da devam ediyoruz çünkü tüm bunlar olurken ve biz günde 13 saat evden uzakken bazı şeyleri kaçırma riskimiz çok fazla.

Sizler bu durumda neler yapıyorsunuz?