Okul Korkusu

 

Şimdilerde oğlum haydutyusun sürekli diline doladığı bir "okula gitmekten korkuyorum" hadisesi var. Kızımızda bunu hiç yaşamadık, o okula hiç şikayet etmeden giden bir çocuk.

Bu durum ilk başladığında eteklerim tutuştu, yüreğim acıdı. Ben çalışan bir anneyim ve oğlum sabah akşam okula gitmekten korktuğu için ağlıyor.  İnternette ne kadar doküman varsa okudum, haydutyusla konuşmaya çalıştık yetmedi okulun pedagogu ve öğretmenleri ile temasa geçtik. Bilinçli ebeveynleriz ya..Bir sorunumuz var ve didik didik ediyor yardım aranıyoruz.

Şimdi detayları anlatıp boğmayayım sizi...Uzun süren kök neden analizlerinden sonra durum anlaşıldı:

Ben: Annesinin aşkı, neden okula gitmekten korkuyorsun, sööle bakiim anneye şeklinde pedagojik bir yaklaşımla sokuldum çocuğuma...

Haydutyus: ( ama nasıl nazlı, nasıl kırılgan, nasıl içli anlatamam) korkuyorum oradan

Ben: Neyden tam olarak?

Haydutyus: ( bu sefer tek tek minicik parmaklarını göstererek) derse girmekteeen, oyun oynamaktaaan, yemek yemekteeenn…

Ben: Yemek yemekten mi? Nasıl yani?

Haydutyus: Dolmadan

Ben: ????  Nasıl oğlum? Dolma yemekten mi korkuyorsun? Dolmalar saldırıyor mu sana?

Haydutyus:………………..

Evet, durum netleşti, bizimki okula gitmekten korkmuyor, sadece sevmiyor. Fiiller karışmış..Evde bakıcı teyzesiyle kalmaktan daha çok keyif alıyor çünkü kadın ev işini filan bırakıp bütün gün sıpanın keyfine göre hareket edebilen bir sabır abidesi....Eh, bu şartlar altında suçlayamam ki oğlumu, hem zaten ben de sevmezdim okula gitmeyi, şimdi de işe gitmeyi sevmiyorum zaten…Of oooff…çok dertliyim bu konuda çooookk…

Neyse, ben yine tabii ki bilinçli ebeveyn olaraktan okula gitmenin faziletleri üzerine uzuuun ve de bir çocuk için hiçbir anlam ifade etmeyen bir vaaz verdim. Artık çenemi kapayayım diye mi anlamış gibi yaptı yoksa içi bayıldığı için mi ateşli tepki veremedi bilemiyorum. Ama biz her akşam bu okula gitmek istememe muhabbetini yaşıyoruz. Ve her akşam ben, çalışan anne, vicdan azapları içinde kıvranan anne, bu muhabbette ve de onun ruh halimi perperişan eden etkilerine maruz kalıyorum. Benim nasıl normal bir insan olmamı bekleyebilirsiniz ki?

Geçen  akşam yine haydutyus ağlayarak "okula gitmekten korkuyorum" diye sızlanıyor tam yatma vakti. Daha anlatırken hikayesini yazdığım Tembel Ahmet hikayesi ile okula gitmenin ne kadar gerekli bir şey olduğu konusunda sıkı bir söylev çektim ama yine işe yaramadı.

Sonra yatma vakti geldiğinde birazcık onun yanında yatmamı istedi. Pek adetimiz değildir ama o kadar tatlı ve reddedilemez bir ifade ile söyledi ki kıramadım. Onun minicik yatağına dizlerimi karnıma çekerek sığıştım. Yüzlerimiz birbirine dönük yatıyoruz. O kadar güzel, öyle kurabiye bir suratı var ki oğluşumun maşallah…Sonra o minicik elleriyle yüzümü hafif hafif okşamaya başladı, saçlarımı karıştırdı, yanaklarımdan öptü. Ben de sarıldım yavruma, sımsıcak, sımsıkı…Tam uykuya dalmadan önce bana:

" sen bana sarılınca hiç korkmuyorum okuldan" demez mi? Allah'ım o kadar duygusal bir an ki…Yüreğim sıkıştı, onu içime sokasım geldi...Ağlayacağım, oğlum ben ona sarılınca kendini güvende hissediyor. Tıpkı çocuklarım bana sarıldığı zaman kendimi güçlü hissettiğim gibi, çokça, uçsuz bucaksız sevildiğimi, önemli bir insan olduğumu hissettiğim gibi…

Kollarımda öylece uykuya daldı ve ben kızıma da söz verdiğim üzere onun yanından usulca kalkıp kızımın yanına sokuldum. Uykuya dalmadan önce onu da öptüm, kokladım, dualar ettim Allah onları bana bağışlasın diye..Öylece uyumuşuz…

Ertesi gün eşimle telefonla konuşuyorduk. Ona akşam haydutyusun bana söylediklerini tekrarladım içim bir hoş, sesim titrek, gözlerim nemli…

Ben: Metin, biliyor musun Yiğit bana dün akşam ne dedi?

Metin: Ne dedi hayatım?

Ben: Ben ona sarılınca o okuldan hiç korkmuyormuş

Nasıl teatraldim nasıl duygulu anlatamam. Eh haliyle benzer bir tepki bekliyorum ve dahası bunu hakettiğime de inanıyorum

Metin: Adam tam oskarlık yemin ederim haaa…

Ben: Ne? Hı?...

Algılayamadım bir an…

Metin: Adam diyorum, tam oskarlık…her yol var…

Ben: o-ha diyorum sana kocacım..biz burada ne kadar duygusal bir an yaşıyoruz sen ne diyorsun?

Metin: Yalan mı? Okula gitmemek için her yolu deniyor sıpa…

Ben: Yazacağım bunu da bloguma, rezil edeceğim seni cümle aleme..Biliyorsun benim blogumu 72 milyon takip ediyor. En azından bir gün edecektir herhalde

Metin: ooooh aldın tabii medya desteğini arkana verip veriştir bakalım. Ben de açacağım bir blog ben de yazacağım

Ben: Aman, yaz, n'olucak ?

Metin: Sen de isim vermeden yaz

Ben: İsim vermesem ne olacak ki? Hihohahahahaa..kocam dediğim zaman insanlar kimden bahsettiğimi anlamayacaklar mı sanki? Nihohhagggarrhhh

Şeklinde yarı böğürme yarı kişneme gülüşlerimle kapattık telefonu…

Ne olursa olsun, çocuklarım bana sarılmayı seviyorlar, henüz daha "üfff..dur anne yaa" deyip beni geri itme yaşına gelmediler. Bugünleri değerlendirmeliyim..

Sevgiler