Oda...

Özellikle kitaplar konusundaki fikirlerine çok güvendiğim, sevdiğim bir arkadaşım var. Kendisi taze anneler kulübünden ve de bayıla bayıla okuduğumuz kitapları çıkaran ünlü yayınevlerinden birinde editör…E daha ne olsun değil mi?

Geçenlerde yazmıştım, bana bir kitap önerdi: Emma Donoghue'nun Oda isimli kitabı. Hemen aldım okudum. Nasıl desem:

Bu öyle " bir kitap okudum, hayatım değişti" dedirtecek türden bir kitap değil. Ama "bir kitap okudum, sarsıldım" denilecek türden bir kitap. Bir yandan sonraki sayfayı da okuyacak olmaktan dolayı bir tedirginlik duyuyorsunuz, bir yandan sayfaları yutarcasına bir açlıkla çeviriyorsunuz.

Önceleri bu hikayenin sonu nasıl bağlanacak acaba diye bir ümitsizliğe kapılıyorsunuz, sonradan 2. kitabı da çıkar inşallah diyorsunuz.

Bu kitabı okurken bir yandan Allah korusun deyip kulağınızı çekip vuracak tahta aranıyorsunuz, bir yandan da "ya ben olsaydım bu kadar güçlü olabilir miydim?" diye kendinizi sorguluyorsunuz.

Bir yandan herşeye sahip ama tatminsizlikler yaşayan çocuklarınıza bakıyorsunuz, öte yandan sadece annesine sahip olan mutlu Jack'e bakıyorsunuz.

Bir kadının içindeki annelik içgüdüsüne ve onun verdiği güce hayran kalıyorsunuz.

Bir insanın içindeki taştan kalbe ve kötülüğe hayret ediyorsunuz.

Bir çocuğu mutlu etmenin aslında ne kadar kolay olduğunu, bunu zorlaştıranın bizler olduğunu farkediyorsunuz. Ve aşağıdaki paragraf en vurucu kısım oluyor.

"…….

Ve ne zaman çocuklara baksam, yetişkinler çoğunlukla onları sevmiyor gibi görünüyor, anne babalar bile. Çocuklara muhteşem olduklarını söylüyorlar ve ne kadar şeker diyorlar, çocuklara aynı şeyi bir kez daha yaptırıyorlar ki bir fotoğraf çekebilsinler, ama onlarla sahiden oynamak istemiyorlar, bunun yerine kahve içip öteki yetişkinlerle konuşmayı yeğliyorlar. Bazen küçük bir çocuk ağlıyor ve annesi onu işitmiyor bile."

Okumanızı öneriyorum.

Sevgilerimle