Bilerek Kaçırdığım Rüzgar

 

Yıl: 1989

 

Yer: İzmir

 

Kendimi yetişkin bir genç kız zannettiğim en salak taze ergen dönemlerim…Hani şu hayallere daldığımız, film artistlerine aşık olduğumuz, saçlarımızın önünü tifterek kabartıp krepe yaptığımız en sorumsuz yıllar…

 

Eğer 80 kuşağıysanız hatırlarsınız, o yıllarda kasetçiler vardı özellikle okul önlerine konuşlanmış. Ben de müdavimlerindenim. Yerlilerden sadece Sezen Aksu, yabancılardan ise kulağıma hoş gelen herkesi dinlediğim yıllardı. Sezen Aksu döne döne dinlediğimiz, hala duyduğumda içimi tatlı bir burukluk kaplayan Sezen Aksu '88 kasedini yeni çıkarmış.

 

O günlere rastlar Bon Jovi ile tanışmam. İlk albümü New Jersey'i bir deneyeyim diye almıştım. O oldu…Sonraki uzun yıllar boyunca dinlediğim herkesi onunla kıyaslar oldum. Her albümünü ezberledim. Hele Young Guns ve Blaze of Glory benim bittiğim şarkılardı.

 

Hep derdim ki birgün Türkiye'ye gelirse kesinlikle konserine gideceğim….Artık permalı uzun saçları olmasa da, Bad Medicine söylemese de, Santa Fe'de kendimden geçmesem de…Konserine gidip yine sanki 15 yaşındaymışım gibi kendimden geçeceğim derdim...

 

Geldi…

 

Gitmedim…

 

Eşim dedi ki "sen git, ben çocuklara bakarım"

 

Allah'ım bulunmaz fırsat aslında…Ama şu yerleşik toplumsal kurallar içime işlemiş bir kere…" Aaa…olur mu? Ne işim var evli barklı çoluk çocuk sahibi bir kadın olarak tek başıma rock konserinde" dedim. Metin kısaca " saçmalama" dedi…Biliyor Bon Jovi'ye olan hayranlığımı…kıyamadı bana, git dedi.

 

Ya, ne bileyim, içime sindiremedim tek başıma gece gece rock konserine gitmeyi…Yemedi kısaca, biraz korktum…Demek ki yaşlanmaya başlıyorum. Önceden olsa kim tutardı beni….

 

Sonra bilet fiyatlarını bahane ettim kendime..Alınamayacak kadar pahalı değiller ama mazeret bulmam lazım ya…Dedim ki 1 bilet bizim çocukların 1 haftalık yaz okulu parasından fazla…

 

Yani kısacası yıllarca gitmek için ölüp bittiğim konsere bin türlü bahane uydurarak gitmedim. Ve bir daha yakalayamayacağım bir fırsatı da böylece kaçırmış oldum…

 

Belki de Bon Jovi'yi sahnede canlı olarak görürsem benim beraber büyüdüğüm Bon Jovi'yi bulamayacağımı düşündüm. Kısa saçları, hafif seyrelmiş tepesi ve de gözlerinin kenarında başlayan kırışıklıklar zihnimdeki imajını yıkar diye mi gitmedim acaba? Ya da bana tekrar 35 yaşında olduğumu mu hatırlatır?

 

Neyse, duyduğum kadarıyla Jon da ne konserine gitmedim diye depresyona girmiş, bir daha gelmeyecekmiş Türkiye'ye...