Tapılası Kadınlar

Hiç dikkat ettiniz mi, sinema tarihindeki "tapılası kadınlar"ın ortak özellikleri ne? Ve o kadınlar ile bizim aramızdaki fark ne?

 

Mesela Elizabeth Taylor…Gözlerinin güzelliği Allah vergisi…eyvallah..ama bakışları???

 

Hiçbir zaman içini dışarıya vurmayan, biraz mesafeli, biraz tepeden bakan ama içinde hafif bir çekingenlik de barındıran bir ifade….Yani aslında bolca gizem….Elizabeth Taylor'un zirve yaptığı yıllarda çekilen resimlerini tek tek incelerseniz eğer farkedeceksiniz ki dişlerini göstererek güldüğü fotoğraf sayısı tek tüktür. Ancak yaşlılık yıllarında görebiliyoruz dişlerini. Hep hafif bir tebessüm vardır pozlarında…o kadar…

 

Ya da Catherine Deneuve mesela…Sinemanın soğuk güzeli diye bilinir…Aslında ne aşklar yaşamıştır. Onda da durum aynıdır…Mesafeli, soğuk ama seksi…sanki o istemezse kimse yanına yanaşamaz gibi bir ifadesi vardır. Bu ablanın da dişlerini göstererek güldüğü resimler ancak ileri yaşlarında çekilmiştir. Yani artık "bende gizem olsa ne olur, olmasa ne olur" yaşlarına geldiğinde….

 

Onlar öyle bir imaj yaratmışlar ki eminim kimse bu kadınların da tuvalete girdiğini, gaz çıkardığını, ne bileyim uykudan yanağında yastık iziyle kaşına kaşına uyandığını filan düşünememiştir herhalde.

 

Lauren Bacall, Ingrid Bergman için de aynı şey söylenebilir. Marilyn Monroe'nun durumu bence farklıydı…O tapılası değil arzu edilesi bir kadın olmaya daha yatkındı bence…

 

Yani dostlar baktığınız zaman bu kadınları unutulmaz yapan, ilahe yapan etmenlerin arasında dışa vurdukları gizemli,erişilmez ve soğuk havanın etkisi yadsınamaz. Bence bu tavırlar biraz yapmacık ama onların dünyasında işe yaramış belli ki...Bu kadınlar benim gibi ağızlarını ayıra ayıra gülselerdi, akıllarına gelen dillerinde durmasaydı, içinde ne dönüyorsa dışarıdaki herkesin bundan haberi olmuş olsaydı eminim ilahe milahe olamazlardı.

 

Ama Sophia Loren öyle mi ya?….Kesinlikle harikadır bana göre…bayılırım kendisine…Ama o biraz daha bizdendir sanki…öyle ulaşılmaz kadın havaları yoktur onda…Güldü mü gözlerinin içi güler değil mi? Hele vaktiyle oğullarına hamileyken her iki hamileliğinde de 9 ay yatmak zorunda kalması ve bunu bilerek ve isteyerek göze almış olması da anneler camiasında ayrı bir takdir uyandırmıştır. Kadın hem sıcak, hem de anne işte yaaa….Üstüne üstlük Taylor, rahmetli; 7 koca eskitmişken, aşkları dillere destan olmuşken Loren yıllarca Carlo Ponti ile aynı yastığa baş koymuştur, taaa ki Ponti vefat edene kadar…

 

İşte bu yüzden bence Elizabeth Taylor'un yarattığı hava ile Sophia Loren'in yarattığı hava farklıdır…Oynadıkları filmlerdeki rollere de bakarsak durum daha netleşir bence… Bergmann, Taylor, Bacall, Deneuve, Grace Kelly hep asil, hanım, kibar, hisli, duygulu, erkeklerin taptığı kadın rollerine çıkmışlardır. Onları küfür eden, yalınayak danseden rollerde görmemişizdir. Ama Gina Lollobrigida, Sophia Loren, Audrey Hepburn, Julia Roberts öyle midir ya? Onlar sinirlenince taş üstünde taş bırakmazlar, küfür de ederler, sevdikleri adamın peşinden de koşarlar…Daha bir bizdendirler, daha bir içtendirler sanki….Zaten sanırım bu erişilebilir halleri yüzünden bu kadınlara daha çok diğer kadınlar hayrandır...

 

Nereden geldi şimdi aklıma bu? Bilmiyorum, belki Taylor yakınlarda vefat ettiği içindir…Belki de hep özendiğim halde bir türlü o "buğulu" bakışlara sahip olamadığım içindir. Amaaaan…neyse ne…bu saatten sonra buğulu baksam ne olur, bakmasam ne olur zaten….Arada deniyorum, Metin'e şöööyle en buğulusundan bakayım diyorum….Artık yüzüm nasıl felçli bir ifade alıyorsa Metin kaşlarını kaldırıp " Hayırdır ayatım, ne oldu?" diye  endişeli bir soru soruyor…Oysa onun o anda bakışlarıma meftun olup aşkımdan yerlerde sürünmesi filan gerekiyor…Ama olmuyor işte…Ne ben öyle "tapılası" bakabiliyorum ne de adam alışmış öyle "buğulu" gözlere….