Bir Babanın Ağzından Baba Olmak

Sevgili İkiz Annesi'nin Baba Olmak yazısına yaptığım yorum artık mim olarak karşınızda :-) Ama bu mim bildiğimiz mimlerden değil...Baba olmanın nasıl birşey olduğunu bize eşlerimiz tarif edecek...Neler hissettiklerini bize onlar anlatacaklar, biz yazacağız.

Tabii bu iş o kadar kolay olmuyor...Biz kadınlar içimizi dışımıza çok kolay açabiliyoruz ama erkekler o kadar kolay dökülemiyor hislerini...2 gündür eşimin peşinde dolaşıyorum en sonunda onu rahat bırakayım diye kısa bir röportaja ikna oldu....Aklımda kalanları aktarıp ben de Sitare'yi, Deli Anne'yi ve Taze Anne'yi mimliyorum. Hadi bakalım hanımlar, eşlerinizi konuşturun...


Ben: Hadi hayatım, biraz anlatsana baba olmak nasıl birşey?

Metin: Güzel

Ben: Hadi ama...başından anlatsana...Mesela ben İpek'e hamile olduğumu öğrendiğimde ne hissetmiştin?

Metin: Çok heyecanlanmıştım, bir de korkmuştum

Ben: Neden korkmuştun?

Metin: Yani küçücük birşey, ne olduğunu bilmiyorsun, nasıl olacağını bilmiyorsun, sorumluluk filan..bir de hamilelik sağlıklı geçecek mi bebek sağlıklı olacak mı endişesi var tabii..

Ben: Sen doğuma da girdin, onu içimden çıkardıklarında ne hissetmiştin?

Metin: Yani, aylardır heyecanla, merakla beklediğin çocuğunu bir anda karşında görüyorsun..anlatmak çok zor...mucize gibi bir şey bu...

Ben: ( elimi çeneme dayamış hayran hayran kocamı dinliyorum) peki sonra, eve gelince?

Metin: Küçücük birşey, tutmaya korkuyorsun, ya birşey olursa endişesi taşıyorsun..bir de çevrede sürekli ne yapılması gerektiğini söyleyen bir sürü insan vardı...bebeğin ihtiyaçlarının ne olduğunu ve nasıl karşılanması gerektiği konusunda....

Burada araya girip durumu aktarıyorum: Ben sezaryenliydim ve perişan bir haldeydim...gece uyanıp emzirip İpek'i Metin'e veriyordum gazını çıkarsın diye, tekrar uyuyordum..Metin 2 saat çocuğun gazını çıkaracağım diye uğraşıyordu, tam gazı çıkıyordu ki tekrar beslenme saati geliyordu...Metin bu şekilde gık demeden haftalarca yani ben ayağa kalkıp kucağımda çocukla dolaşabilene kadar devam etti....

Ben: Peki Yiğit'e hamile olduğumu öğrendiğinde 2. çocuk diye daha farklı şeyler hissettin mi?

Metin: Hissiyat anlamında bir fark olmadı..onu da heyecanla bekledim ama tabii ilkinden tecrübeyle neler beklemem gerektiğini biraz daha biliyordum.

Burada fazla detaya girmiyoruz çünkü Yiğit'in doğumunda yaşadıklarımız ve Metin'İn tek başına göğüs germesi gereken olaylar bizi üzüyor. Fazla konuşmadan atlıyoruz bu konuyu...

Ben: Peki şimdi? yani artık biraz büyüdüler ama ben her sabah saat 6:30'da evden çıkıyorum ve sen her sabah kendin hazırlanıp, ikisine kaldırıp hazırlayıp, kahvaltılarını yaptırıp servise yetiştirebiliyorsun. Sonra da işine koşuyorsun...Benim diyen kadını delirtecek bir iş bu?

Bu arada dostlar akşamları da Metin çocuklara masal okuyup uyku öncesi onlarla boğuştuktan sonra uyutur onları...ben işten geberik vaziyette gelince onların yatma seremonisine ayak uyduramıyorum her zaman...

Metin: Valla ben zevkle yapıyorum. Gerçekten..bana zor gelmiyor, hatta hoşuma da gidiyor. Yiğit'in her sabahki abuk esprileri, İpek'in ağırkanlı halleri ile uğraşmak filan hoşuma gidiyor.

Ben: Bu büyük bir fedakarlık aslında..

Metin: Hayır değil...Fedakarlık dediğin şey bana göre aslında yapmak istemediğin ve de hiç hoşlanmadığın birşeyi bir başkası için yapmaya katlanmaktır. Ben çocuklarımla olmaktan ve onlarla ilgilenmekten zevk alıyorum..o yüzden bana fedakarlık yapıyormuşum gibi gelmiyor.

Ben: Wayyy..öyle babalar var ki çocuklarıyla başbaşa kalacağım diye ödü kopuyor ama...

Metin: Ben bunu anlamıyorum işte...sorsan herkes dünyayı yönetir, dağların üstesinden gelir, her türlü güçlüğe göğüs gerer ama çocuklarıyla birkaç saat başbaşa kalmaktan korkar..bunu anlayamıyorum...Bir çocuğun nesiyle uğraşamayacaksın ki...
Anne-baba olmak kendi bireyselliğinden kurtulmaktır bana göre...egolarını bir kenara bırakabilmek, çocuğunun ihtiyaçlarını da kendi ihtiyaçların gibi yüksünmeden yerine getirebilmektir. Yani bu gündelik hayatın bir parçasıdır benim için...herkes 2 saat kafa dinlemek isteyebilir ama kendi çocuğuyla bir baba birkaç saat ilgilenemiyorsa o kişi kendini herşeyden çok seviyor demektir. İnsanları sevmeyen birisi bana göre kendi çocuğunu da sevemez. Öyle, " babayız tabii ki seviyoruz" söylemleri bana göre boştur...babaysan çocuğunla ilgileneceksin, onun ihtiyaçlarını kendi ihtiyaçların kadar önemseyeceksin...
Kimsenin şikayet etmemesi gerekir, bu tercihi biz yaptık...çocuğun ne demek olduğunu bile bile yaptık...

Dostlarım röportajı burada bitirdik. Öpüyorum kocaman